Ξημέρωσε Σαββατοκύριακο. Ηλιόλουστο, υποσχόμενο, σαν έφηβη που τελειώνει την τρίτη λυκείου, σαν βλέμμα που σε διαπερνάει με ενέργεια εκστατική. Οι σκέψεις είχαν αποκοιμηθεί, κάποιες ίσως είχαν καεί κιόλας στο φώς του ήλιου. Μόνο θετικές σκέψεις επέτρεπε η μέρα. Δεν της ταίριαζαν οι μουντές. Το σακίδιο βρισκόταν πίσω από την πόρτα έτοιμο να συνοδεύσει τις νέες εικόνες, σκέψεις, αποδράσεις. Αγχωμένο ξύπνημα, με κουτουλιά στο δοκάρι της πόρτας, ο πόνος ξυπνάει τις αισθήσεις στο λεπτό σαν να μην χρειάζεται καφές. Ίσως τελικά πάντα ο πόνος να ξυπνάει τις αισθήσεις μας όλες. Άλλα όχι, η μέρα είναι όμορφη, η διαδρομή θαλασσινή. Ενδυμασία καλοκαιρινή, οι δρόμοι άδειοι ακόμα. Το βράδυ της Παρασκευής ξενύχτησε πολλούς σε ηδονές, πάθη, γλέντια, καημούς, άγχη και η μέρα ξύπνησε μόνη της. Στο λιμάνι ησυχία. Είναι αρχές Καλοκαιριού αν ήταν Αύγουστος θα είχε από τώρα κίνηση και βοή. Το πλοίο μισή ώρα πριν την αναχώρηση του εκεί να περιμένει λες και ανυπομονεί κι αυτό να φύγει να πλεύσει σε θάλασσα καλοκαιρινή, γαλανή, με κύματα γλυκά.

 Και οι δυο όπως πάντα πιο νωρίς στο ραντεβού. Θες η ανυπομονησία, θες το άγχος , ίσως ακόμα και η συνήθεια αυτή λες και πάμε στην δουλειά ,λίγο πιο μπροστά, έστω δέκα λεπτά. Ανεβήκαμε αρκετά λεπτά πριν την αναχώρηση. Βολευτήκαμε στο σαλόνι του πλοίου και αν και πρωί ακόμα, η κατάσταση του ταξιδιού, της εκδρομής, της μικρής αυτής φυγής μας είχε ξυπνήσει. Όσα δεν προλαβαίναμε να λέμε μέσα στην εβδομάδα από τα κλεφτά  e-mail και τις κουβέντες στο forum που τελείωναν απότομα μόλις το αφεντικό πλησίαζε ή μόλις έπρεπε να απομακρυνθούμε από τα γραφεία μας και έπρεπε να κλείσουμε, ξεκινήσαμε να τα λέμε λες και είχαμε μόνο σαράντα λεπτά όσο η διαδρομή για να φτάσουμε στο νησί. Ξεχάσαμε πόσες ώρες μετά θα μπορέσουμε να μοιραστούμε και ζήσαμε την απλή στιγμή ανθρώπων που ξεφεύγουν από την καθημερινότητα και δεν ξεσπάνε σε ομιλίες που προσπαθούν να καλύψουν στις οθόνες των υπολογιστών τους, και νιώθουν λίγο πιο γήινοι, πιο αέρινοι, πιο υδάτινοι, πιο φλογεροί. Άνθρωποι που εκφράζουν τα στοιχεία της γης, τα ζούν τα νιώθουν τα επεξεργάζονται. Η ώρα της άφιξης στο νησί έφτασε και το λιμάνι μας γέμισε όμορφες εικόνες για να μας καλωσορίσει. Οι άμαξες, με τα αλογάκια, οι τουρίστες, οι καφετέριες στην σειρά, το ρολόι της εκκλησίας επιβλητικό και περικυκλωμένο από τις ακτίνες του ήλιου, οι μυρωδιά του χταποδιού που ψηνόταν στα κάρβουνα, του ούζου που έκανε τα παγάκια να χοροπηδάνε στο ποτήρι, της θάλασσας που απλωνόταν όμορφα και γαλήνια. Η διαδρομή μέχρι τα ενοικιαζόμενα δωμάτια σε έκανε να ξεχάσεις έστω για λίγο όσα σκεφτόσουν και ζούσες πριν ανέβεις στο καράβι. Μετά από λίγα λεπτά απολαμβάναμε τον ήλιο την άμμο και την θάλασσα. Είχαμε γεμίσει τη τσάντα αντηλιακά, πετσέτες και περιοδικά τα οποία αποδείχτηκαν άχρηστα μπροστά σε όσα είχαμε να πούμε και να μοιραστούμε. Στιγμές από το παρελθόν, στιγμές που ζήσαμε, μας άφησαν το σημάδι τους, μας λύγισαν, μας δυνάμωσαν, μας έμαθαν.

Χανόμασταν στα στενά του νησιού λες και ήθελε το ίδιο να μας κάνει μόνιμους κάτοικους, να μην μας αφήσει να γυρίσουμε. Νιώθαμε την εξάντληση και την κούραση όλης της εβδομάδας να μας βγαίνει, έτσουζαν τα μάτια μας, βάραιναν τα πόδια μας άλλα μας κράτησε ξύπνιες το νησί. Ακόμα και το δίωρο που μας βρήκε στο δωμάτιο να χαλαρώνουμε οι συζητήσεις μας συνεχίζονταν. Γνωριζόμασταν περίπου ένα μήνα άλλα νιώθαμε όμορφα να εκμυστηρεύεται η μια στην άλλη το παρελθόν της, τα συναισθήματα της, τα όνειρα της. Έπιανα τον εαυτό μου να διηγείται ασταμάτητα λες και ήθελε να πλησιάσει στην φιλία πιο πολύ, πιο γρήγορα. Η επιστροφή με βρήκε σε ένα έρημο σπίτι. Ξαφνικά από την απόλυτη αίσθηση του μοιράζομαι γυρνάς στην αίσθηση της μοναξιάς και του τίποτα. Βιάστηκα να βγάλω από το σακίδιο μου τα αναμνηστικά που αγόρασα από το νησί και αν και η ώρα είχε περάσει βάλθηκα να τα τοποθετήσω στον χώρο μου. Ένας μελωδός κρεμάστηκε στο δοκάρι της κουρτίνας δίπλα σε άλλους δύο, άνοιξα το παράθυρο να φυσήξει και να ακούσω τους ήχους που βγάζει όταν αφήνεται σε κάτι πιο δυνατό από αυτό, όπως το αεράκι. Χαμήλωσα τον φωτισμό, έκαψα ένα στικ αρωματικό και κούρδισα το μουσικό κουτί που βρήκα και το πήρα με λαχταρά, ίσως γιατί μου θύμιζε το μουσικό κουτί που μου είχε δωρίσει κάποτε ο πατέρας μου. Έτσι τα είχα συνδυάσει τουλάχιστον στο μυαλό μου.

Αποκαμωμένη πια, αφέθηκα  κι εγώ σε κάτι πιο δυνατό από μένα ,την αίσθηση της νύστας, της χαλάρωσης που οι ήχοι του μελωδού νανούριζαν και έπλεκαν στο μυαλό μου.

            Χρώματα αμέτρητα, έντονα κόκκινα, πράσινα, μοβ, κίτρινα απλωνόντουσαν με κινήσεις που σχημάτιζαν ακαθόριστες μορφές. Ένας δρόμος μακρύς, μια θάλασσα τροπική καταγάλανη με ψηλούς και χοντρούς φοίνικες να φυτρώνουν από τον βυθό της. Ένα κάστρο πέτρινο με πολλά σκαλιά που είχαμε ανέβει και απολαμβάναμε την δύση του ηλίου να ρίχνει χρυσόσκονη στη θάλασσα και αυτή να γαληνεύει για να τον ευχαριστήσει. Ένας γάμος που πρότεινα να γίνει εκεί, αγάπες που χαθήκανε, που ξανασμίξανε, έρωτες ανεκπλήρωτοι, λόγια που αντιλαλούσαν ακόμα, ένα κόκκινο κουβάρι ξεπλέκεται κατρακυλώντας στα σκαλιά και γίνεται η αρχή.

            Ένα μωρό έχει αποκοιμηθεί στο καροτσάκι του ένα μεσημέρι Αυγούστου μέσα σε ένα δάσος.Ο πατέρας του το έκανε βόλτα για να το κοιμίσει. Φοράει πράσινο πετσετέ φορμάκι και είναι γαλήνιο όσο ξέρει πως υπάρχουν άνθρωποι που το φροντίζουν. Ένα κοριτσάκι κάθεται σε ένα τραπέζι μαζί μα άλλα τρία κοριτσάκια και η δασκάλα τους έχει πει να ζωγραφίσουν.

Ζωγραφίζει πολύ και ακατάπαυστα, σπίτια, ήλιους, θάλασσες, χωριά με δρόμους, νεράιδες. Λίγα χρόνια μετά παίρνει βραβείο γιατί ζωγράφισε την ‘'Άνοιξη'' και το έργο της διακρίθηκε.

Εφηβεία δύσκολη, καταθλιπτική, αντιδραστική, έντονη, μέχρι να βαρεθεί τους δήθεν προχωρημένους έρωτες με καταληψίες, τις δήθεν αιώνιες φιλίες που κατέρρευσαν μόλις το σχολείο τελείωσε. Κοπέλα πια ενήλικη, σε σχολή για σχέδιο μόδας , απόμακρη, κλειστή με λίγες φιλίες, σχεδιάζει, φτιάχνει μακέτες. Δύο χρόνια μετά ζει την πρώτη της και μοναδική επίδειξη μόδας. Δουλεύει , ερωτεύεται, έχει βαρεθεί τις εφήμερες σχέσεις και θέλει να κάνει μια μόνιμη.