Τον γνωρίζει. Γίνονται ζευγάρι, βγαίνουν μαζί τα σαββατοκύριακα, μοιράζονται καλοκαίρια, βόλτες, εφηβείες. Περνάνε χρόνια και η σχέση τελειώνει. Μέσα σε έξι χρόνια το κορίτσι χάνει συγγενείς, φιλίες και ζει χωρισμούς. Πέπλα γκρι απλώνονται, ίσκιοι περιστρέφονται με χορευτικές κινήσεις ανάμεσα τους, τα χρώματα αλλάζουν, καφέ, λευκό, γαλάζιο.

            Μια αυλή, τρεις κοπέλες, ζουν, γελούν, πίνουν κρασί, εξομολογούνται. Η μια μιλάει σπαστά ελληνικά, αμερικανίδα ψιλή ξανθιά, ήρθε στην Ελλάδα ακολουθώντας τον ερωτά της. Τώρα έμενε μόνη σε μια μονοκατοικία από τις λίγες της Αθήνας με αυλή και κήπο που πάντα γέμιζε με παρέες, σαλάτες πρόχειρες και τοστ, κρασί, μουσική και συζητήσεις ως τα ξημερώματα. Ήξερε πως θα έφευγε από την Ελλάδα με νέο ερωτά έτσι έλεγε και τίναζε τα μακριά της ξανθά μαλλιά, προτείνοντας το ποτήρι για ‘'cheers'' ή ‘'στην υγειά μας''.            

Η άλλη με καταγάλανα μάτια που σε ταξίδευαν σε θάλασσες και ουρανούς αιώνιους και μακρινούς, ζούσε οχτώ χρόνια στην Ελλάδα. Σπούδαζε ψυχολογία , δούλευε σε μερική απασχόληση και ήταν ερωτευμένη σαν μικρό παιδάκι με ένα ένα αγόρι που δούλευε στο εξωτερικό και την αγαπούσε πολύ. Τα μάτια της γυάλιζαν όποτε μίλαγε γι αυτόν, τα μαγούλα της κοκκίνιζαν όταν μας εκμυστηρευόταν πως θα παρατούσε τα πάντα και θα πήγαινε να ζήσει μαζί του εκεί μακριά. Μας έδειχνε φωνογραφίες συνέχεια και έλαμπε από χαρά και αγάπη λες και νόμιζες πως ήταν εκεί πως σε λίγες ώρες θα τον συναντούσε. Τι όμορφο να κάνεις την χιλιομετρική απόσταση να φαίνεται σαν λίγες ώρες μακριά από τον έρωτα που ζητάς, που ονειρεύεσαι, που σου λείπει.        

Η άλλη κοπέλα καστανή, με λαμπερό χαμόγελο και μάτια με θλίψη που καθρέφτιζαν την ψυχή της , άκουγε τα όνειρα των άλλων και χαιρόταν που ήταν μέλος αυτής της μυσταγωγικής εξομολόγησης κρυφών επιθυμιών και ονείρων. Ονειρευόταν και αυτή πως θα ερχόταν κάποιος και θα της έλεγε απλά αλήθεια, θα της έδινε το χέρι του και θα της έλεγε πως η αλήθεια έχει διάρκεια και θα είναι εκεί πάντα. Ένα χρόνο μετά στην αυλή της μονοκατοικίας αυτής, η ψιλή ξανθιά κοπέλα μας αποχαιρετούσε και έπαιρνε μαζί της στην Αμερική τον φίλο μας που θα την ακολουθούσε για να ζήσουν μαζί. Η καστανή κοπέλα είχε βρει ξανά το χαμόγελο της και τα μάτια της καθρέφτιζαν την  μορφή του, την χαρά της, την ευτυχία της, την αγάπη της. Η κοπέλα με τα καταγάλανα μάτια μέτραγε μήνες, μέρες, ώρες για να ξαναβρεθεί με την αγάπη της.

Καλοκαίρι 17 Αυγούστου, σε χωριό γραφικό και παραθαλάσσιο, βράδυ ,  ψητά να καίγονται και η τσίκνα τους να σε μεθάει πιο πολύ από το κρασί, τέσσερα παιδιά , δύο αγόρια και δύο κορίτσια γιορτάζουν σαν να ζουν την τελευταία τους επίγεια μέρα. Έχουν ξεσηκώσει τον κόσμο με τα γέλια, τους χορούς, τις πλάκες τους. Τα μεσάνυχτα τρεκλίζουν στα στενά και τραγουδάνε, γράφουν αφιερώσεις και σχέδια με λόγια μεθυσμένα, φιλιούνται παθιασμένα, ξαποσταίνουν, ξεμένουν πιο πίσω, κάνουν έρωτα στην ύπαιθρο , ντυμένοι, ιδρωμένοι, μυρίζουν καλοκαίρι, στιγμές ηδονής, συνεχίζουν τον δρόμο, ξανασυναντιούνται με τους άλλους, γυρνάνε στα δωμάτια τους, πετάνε τα ρούχα τους , ξαπλώνουν στα λευκά σεντόνια, αγκαλιάζονται σφιχτά και μια φωνή ψιθυρίζει ‘'Μην στενοχωριέσαι καρδούλα μου , εγώ θα είμαι πάντα εδώ, λίγους μήνες θα φύγω, άλλα εσύ θα είσαι πάντα στο αριστερό μέρος εκεί...ξέρεις...στην καρδιά μου ‘'. ‘'Φίλα με τώρα και κοιμήσου''. Δυο μήνες μετά η ψιλή ξανθιά Αμερικανίδα παντρεύεται τον Έλληνα φίλο μας με πολιτικό γάμο. Η καστανή κοπέλα στην Ελλάδα, ο έρωτας της σε άλλη Ήπειρο, η κοπέλα με τα καταγάλανα μάτια στο εξωτερικό πια με τον έρωτα της μαζί. Το είχε πει και το έκανε τα παράτησε όλα και τον ακολούθησε. Λίγες φωτογραφίες στο e-mail με κοινούς παραλήπτες την παρέα, τα τέσσερα άτομα. Τόσο κοντά όμως τόσο μακριά. Εμείς που λέγαμε πως θα ζήσουμε μαζί τα πάντα. Γέλαγε η καστανή κοπέλα και έλεγε ‘'παιδιά μην κάνετε σχέδια, κάποιος γελάει με την πάρτη μας τώρα''

Δύο μήνες μετά Χριστούγεννα. Άφιξη. Οι φίλοι από το εξωτερικό, η αγάπη που έφερνε την ευτυχία στους καθρέφτες της ψυχής. Μαγικά, αξέχαστα, ονειρεμένα Χριστούγεννα, με κρύο, δώρα, ζεστές σοκολάτες, μακαρονάδες, επιτραπέζια, ποτάκια στο κέντρο της Αθήνας , ιστορίες ως το πρωί, πρωινά κάτω από τα παπλώματα. Μήνες μετά η κοπέλα με τα καταγάλανα μάτια παντρεύεται στο εξωτερικό κι αυτή με πολιτικό γάμο. Φωτογραφίες με e-mail , τηλέφωνα. Πώς να δείξεις την χαρά σου , την ευτυχία σου για τον άλλον  μέσα από μια οθόνη , πόσο να φωνάξεις στο τηλέφωνο για να καταλάβει ο άλλος ότι έχεις τρελαθεί από χαρά ; Μοναδικές στιγμές που γίνονται άδικα τόσο κοινές. Μήνες μετά η καστανή κοπέλα έχασε το χαμόγελο της ξανά. Τα μάτια της καθρέφτιζαν το σκοτάδι, το κενό, την απώλεια. Οι φίλοι μακριά ζούσαν μια νέα ζωή. Ήταν εκεί με e-mail και τηλέφωνα. Τα μάτια της κοπέλας όμως δεν άλλαζαν.

Μια κόκκινη φλόγα , μικρές κίτρινες φλογίτσες, περικλείουν μια μορφή , μια θεά, μια καστανή γυναίκα, με λευκό μανδύα και κορδόνι στην μέση, ξυπόλυτη, στο μπράτσο ένα βραχιόλι χρυσό τυλιγόταν σαν αναρριχόμενο φυτό, το κεφάλι της κοίταγε τον ουρανό ,τα χέρια της έχουν στρέψει τις παλάμες , τα μαλλιά της μακριά, πλούσια, αιθέρια. Ξαναγεννιέται , αναδύεται, υπάρχει μεταξύ θνητού και θεϊκού. Ένας επίμονος ήχος, ένα φως διαπεραστικό, το όνειρο ήθελε να συνεχίσει όμως η μέρα το διέκοψε απότομα.