"Συννεφιασμένη Κυριακή, μοιάζεις με την καρδιά μου που έχει πάντα συννεφιά Χριστέ και Παναγιά μου...." ΄Αλλο ένα μελαγχολικό μεσημέρι Κυριακής ξεκίνησε...Και σαν να μην έφτανε η Κυριακή που ανέκαθεν(απο τα χρόνια του σχολείου)  κατάφερνε να με κάνει ένα τέρτελο, σήμερα είναι και τα γένέθλιά μου...Τα γενέθλια για άλλους είναι μέρα χαράς...Όχι όμως για μένα..Οφείλω να ομολογήσω οτι όταν ήμουν μικρότερη όλα αυτά με μάγευαν...γιορτές γενέθλια, ευχές, χρόνια πολλά....'χρόνια πολλά και σκατά' απάντησε ενας φίλος μου παρθένος οταν του ευχήθηκα καποτε για τα γενέθλια του και με έκανε να λυθώ στα γέλια απο χαρά που είδα οτι ακόμα ένας άνθρωπος πάνω στη γή σκέφτεται και αυτός σαν και μένα...Τι να φταίει με εμάς τους Παρθένους? Γιατί να έιμαστε πάντα έτσι μες τη μαυρίλα?Ακόμα και τις στιγμές που συνειδητοποιούμε οτι έιμαστε λάθος και ότι δεν πρέπει να είμαστε μες στην μιζέρια , πάντα κατι μας τραβάει πίσω..και μας κρατάει μέσα σ΄ αυτη τη μελαγχολία...Λές και μας τρέφει αυτή η κατάσταση, λές και όντως μας αρέσει....Κάθε πέρσι και καλύτερα κάθε χρόνο και χειρότερα λένε, έτσι συμβαίνει και με μένα...Φέτος κλέινω τα 27 και αυτός ο αριθμός με τρομάζει. Γι αυτό σιχαίνομαι αυτή την μερα. Γιατί τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου νιώθω παιδί..όμως κάθε που έρχεται αυτή η μέρα μου θυμίζει οτι μεγαλώνω και καθε χρόνο αυτή η μέρα γίνεται όλο και πιο σκληρή μαζί μου προσθέτοντας μου μια ακόμα επιπλέον έγνοια, να μου θυμίζει οτι δεν είμαι πια παιδί... Σήμερα έχω πεί στους φίλους μου οτι θα έχω συγγενείς στο σπίτι και στους συγγενείς οτι θα βγώ με τους φίλους μου έτσι ώστε να τους αποφύγω όλους...Το μόνο που θέλω για σήμερα είναι να μείνω στο σπιτάκι μου και απλά να περιμένω να περάσει αυτη η μέρα....αυτή η μέρα που μου πλακώνει την καρδιά...