Ρωτάς: «Πότε;»

Σου απαντούν: «Ποτέ.»

 

Ρωτάς: «Γιατί;»

Σου απαντούν: «Γιατί ρωτάς;»

 

Μη μπορώντας να αποσπάσεις ούτε μία απάντηση,

κάνεις κάτι πολύ απλό, πολύ καθησυχαστικό, πολύ δειλό.

Παύεις να ρωτάς.

Παύεις να αισθάνεσαι.

Παύεις να σκέφτεσαι.

Μόνο και μόνο γιατί κάποιοι δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να σου απαντήσουν....

 

Ε, και τι με αυτό;

Θα μπεις κι εσύ στη διαδικασία του «τι σήμερα, τι αύριο, τι ποτέ»;

Μήπως δεν θα πλησιάζεις τους ανθρώπους,

φοβούμενος ότι θα πληγωθείς;

Το θεωρείς λύση;

 

Ρεεεε.....

Ξύπνα τώρα....

Πριν είναι πολύ αργά...

Πριν σε αναγκάσουν οι άλλοι άνθρωποι, οι γενικότερες συνθήκες, οι απαιτήσεις της ζωής, να ξυπνήσεις

 και να προσγειωθείς ανώμαλα....

 

Στην τελική, τι μετράει για σένα πιο πολύ;

Να ζήσεις - με όλη τη σημασία της λέξης - και να πληγωθείς

ή να μείνεις κλεισμένος μέσα στη γυάλα σου και, απλώς, να παρατηρείς τον «έξω» κόσμο;

 

Κοίτα, φίλε μου... Διαλέγεις και παίρνεις...

Είτε γιατί σε βολεύει,

είτε γιατί αυτό «επιβάλλει» η δική σου ηθική...

 

Ακόμα και ο ανήθικος,

έχει τις δικές του ηθικές αρχές...