Εκτός από την έξω, υπάρχει και η μέσα πραγματικότητα. Αυτό που ο Ποσειδώνας εκφράζει στην αστρολογία: Η εσωτερική πραγματικότητα. Ανεξάρτητα από τις προβολές μας στα εξωτερικά γεγονότα - καταστάσεις - πρόσωπα, ο Ποσειδώνας είναι η εξολοκλήρου συναισθηματική αντίληψη των πραγμάτων. Είναι το φίλτρο που διαχωρίζει όσα εισπράτουμε ως συναίσθημα και παράλληλα ο παραμορφωτικός καθρέπτης των αισθήσεων. Ο καθένας έχει ένα δικό του προσωπικό κόσμο, είναι ο θεός δημιουργός που πραγματοποιεί θαύματα στη Γένεση του μοναδικού εσωτερικού του σύμπαντος. Τα όνειρα, οι ψευδαισθήσεις, το μεγαλείο της ψυχής, η εξαπάτηση, η Αγάπη, η Τέχνη, οι ουσίες που προκαλούν έκσταση, η υπέρβαση του Εγώ.
Εγώ χωρίς όρια. Εγώ εκ των έσω για ολόκληρο τον κόσμο που με περιέχει.

Ο Πλούτωνας διαλύει, γνωστός ως ο αιώνιος κύκλος του θανάτου και της αναγέννησης. Η ουσία βρίσκεται στην αποσύνθεση, ένας μικρός σπόρος που θα γεννήσει νέα ζωή. Η αλλαγή για την επιβίωση και ο πόνος που φέρει ο μικρός θάνατος για χάρη της ύπαρξης.
Μια ολόκληρη γενιά βιώνει τη διέλευση του Πλούτωνα στο γενέθλιο Ποσειδώνα της. Προσωπικά στον καθένα, αυτό βιώνεται στο χάρτη με βάση τις θέσεις των δυο πλανητών και τους οίκους που κυβερνούν.

Το νόημα είναι πως το συλλογικό όνειρό μιας γενιάς πεθαίνει, για να αντικατασταθεί από ένα νέο ή τίποτα. Επειδή σε κάθε διέλευση Πλούτωνα υπάρχει μόνο Πριν και Μετά. Οι ψευδαισθήσεις καταλύονται, τα όνειρα βυθίζονται στα σκοτάδια, και σε όλους όσους το βιώνουν Κάτι αλλάζει ενδόμυχα με πόνο. Απλά δεν είναι αυτό αρκετό για όλους ωστε να αποτελέσει γεγονός προς αναφορά.

Ο Ποσειδώνας έχει λεπτή ενέργεια - διακριτική ως προς τα φαινόμενα, όμως για την εσωτερική πραγματικότητα αυτός είναι το δομικό της στοιχείο. Η ποιητική αδεία (που του ταιριάζει) θα τον τοποθετούσε βασιλιά με κάθε δύναμη στα χέρια του - δημιουργική και καταστροφική - για αυτόν τον "άλλο", εσωτερικό κόσμο, τον μη υπαρκτό αλλά παράλληλα πραγματικό για το άτομο που τον φέρει. Ο Πλούτωνας κάθε άλλο από λεπτή ενέργεια δεν έχει, και με αυτή τη διέλευση έρχεται το τέλος του εύθραυστου κόσμου του Ποσειδώνα.

Ένα σκοτεινό παραμύθι όπου ο ήρωας ξυπνά μόνος του μια νύχτα βρίσκοντας το βασίλειο καμένο, και αναπολεί τα όνειρα που έβλεπε άλλοτε στον ύπνο του και του έδιναν χαρά. Τώρα πια, του δίνουν πόνο. Άλλαξε η χαρά, άλλαξε ο έρωτας, άλλαξε η δημιουργία. Για να ονειρευτείς ξανά όπως παλιά, θα πονέσεις, κάτι θα θυσιάσεις και θα το αφήσεις πίσω. Για να ονειρευτείς όπως κάνουν όσοι πέρασαν από αυτό το στάδιο. Είναι το βήμα της εξέλιξης για να ονειρευτείς μετά...

Όλα αυτά συμβαίνουν "μέσα". Έξω, είναι ο άλλος κόσμος των πραγμάτων. Ο Ποσειδώνας δεν είμαι σίγουρος αν αφορά άμεσα κάτι από εκείνο τον κόσμο, είναι αυτιστικός. Ακόμα κι αν απογοητεύτηκες, ακόμα κι αν ερωτεύτηκες, είσαι μόνος σου εκεί. Αν κοιταχτείς όμως στον καθρέφτη του Ποσειδώνα το πρόσωπο έχει κάτι παράξενα υπαρκτά σχήματα, σαν το κορίτσι του βίντεο των Archive...