Αθήνα, 1 Μαίου 2008


Κοίτα να δείς πού ήθελα να φαίνεται σαν γράμμα κλεισμένο σε φάκελλο ή πάλι σαν εκείνα τα μπουκάλια πού

ρίχνουν αγκυροβόλι στις φορτωμένες θάλασσες οι ναυαγοί ή σαν εκείνα τα σκαλισμένα αλμανάκ πού πέφτουν

στα χέρια μας γερασμένα, σαν ξεφυλλίσεις τα αρμυροσέλιδά τους ξεμυτίζει μια κραυγή αγωνίας.

Έτσι σαν να πεθύμησα να ξεστρατίσει ένα παράπονο σε τούτη τη σελίδα και μην προλάβεις να πείς πώς σε λάθος

 χώρο σκορπίζω τις ανασαιμιές μου γιατί θα προλάβω να σού θυμίσω πώς οι συμβουλές σου είναι πιότερο

φωτεινές απο την αστρόσκονη που κρύβεις στις φούχτες σου, αγαπητέ Γιώργο. Ανοίγω λοιπόν, τους ασκούς

μου και ρωτάω: Τί πάθανε μωρέ οι καρδιές μας σε τούτο τον κόσμο; Γιατί σαν κουβεντιάζουμε τον έρωτα

λερώνουμε τα χέρια μας με εγωισμό; Ο έρωτας δεν κουβεντιάζεται, ούτε ρωτάει τ'άστρα, ματώνει

κουλουριάζεται σαν το φίδι μες τις ψυχης μας τα ψάθινα καπέλα, μολαίνει τη σκέψη μας και δεν πισωπατάει.

Γιατί τόσος φόβος; Και μοναξιά ,φίλε μου, σε παιδιά πού χώρο δεν έχει να σεργιανάει. Δεν έχουμε τη

δύναμη να τα ρισκάρουμε όλα για έναν έρωτα, μα πώς μού φάνηκε πώς είδα περιουσίες να χάνονται πάνω

στο ρίσκο του κέρδους.(;) Θα μού'ταν βολικό να φορτώσω το γράμμα μου πάνω στις δικές μου πλάτες και να

 πώ εγώ αντί για το ''εμείς'', μα θαρρώ πώς σφάλμα μεγάλο θ'α έκαμα. Κοιτάζω  φορές γύρω μου κι είναι

τόσα τα φοβισμένα πρόσωπα, τόσες λίγες οι ταιριασμένες ψυχές, τόσο πλατιά τα μάτια μιάς μοναξιάς πού

απόμεινα να τα κοιτάω δίχως να σαλεύω. Συνηθίζεται η μοναξιά; Ναι, μωρέ συνηθίζεται. Κι εκείνος ο έρωτας

του Πλάτωνα πού τη Διοτίμα έκαμε να μιλά απο έκσταση, τούτον πού τον ''πουλάνε''; Στα παζάρια ή έξω απο

τις κατηχήσεις στις εκκλησιές;;

Κάποτε μίλαγα και τού λόγου μου στ'άστρα, είχα βλέπεις λερώσει τα χέρια μου στον έρωτα, τώρα μοναχα πού

έχασα τη λαλιά μου, για τούτο ρωτώ εσένα.

Δέχεσαι το θρόνο του διερμηνέα;

Καλησπέρα!