Καπου στην χωρα του Aνατελλοντος Hλιου,υπαρχουν 4 κηποι,κρυμμενοι.Τεσσερις κηποι μαγικοι,στην αυτοκρατοριαρικη πρωτευουσα του Κιοτο.Καθε κηπος αντιστοιχει και σε μια εποχη-ενας για το φυλλοβολο φθινοπωρο, για τον εσωστρεφη χειμωνα, για την ελπιδοφορα ανοιξη, για το θερεσφορο καλοκαιρι.Οι κηποι δεν προοριζονται για τους κοινους θνητους-καθε αλλο.Οταν ενας υπεραιωνοβιος ειναι τοσο τυχερος ωτε να εχει ζησει αρκετα για να κουραζεται απο τη ζωη,τα ατερμονα τερτιπια της,τα καθημερινα καπριτσια της.τα διχως τελος βασανα της,βρισκει το δρομο του σε αυτους.Αποχαιρετα την οικογενεια του,το χωριο του,ολους οσους ηξερε και δεν προκειται να ξαναδει και κατευθυνεται προς τους κηπους,με μονα υπαρχοντα ενα πανωφορι και ενα καπελο.

Εκει εισερχεται  στον κηπο της ανοιξης ,νεος.Σε αυτο τον κηπο, ζει ξανα τα νιατα του,οπως ηταν τοτε.Ζει ξανα ολα τα λαθη της νεοτητας του,απο την αρχη με στοχο να τα διορθωσει.Δεν μπορει να φυγει απο κει μεσα μεχρι να αντιμετωπισει τις αδυναμιες του,αυτες που μετεφερε σε ολη του τη ζωη.Καταδικασμενος να πετυχει,οταν διορθωσει τα σφαλματα του απεναντι στον κοσμο και κυριως στον εαυτο του,περνα στην επομενη εποχη,οχι νωριτερα απο οταν ειναι ετοιμος.

Ο επομενος κηπος τον βρισκει στο μεσουρανημα της δυναμης του-ωριμος πια,ξαναζει τις στιγμες δυναμης του και τις θεσεις ευθυνης που ειχε στη ζωη.Ειτε στην οικογενεια ειτε στην εργασια ειτε στην ιδια την κοινωνια.Αναλογιζεται τις αποφασεις που πηρε με βαση τις συνεπειες στους αλλους,ασκει την αυτοκριτικη του.Αναρωτιεται αν πηρε τις ευκολες αποφασεις,αυτες που ειναι αγαπητες σε ολους και δεν βοηθανε κανενα στο τελος ή πηρε τις αποφασεις τις δυσκολες,τις γενναιες,τις απαραιτητες.Και αν οχι,περιμενει στον κηπο,κατω απο τον καυτο ηλιο,μεχρι να παρει τις αποφασεις που φαινονται παραλογες σε μια εποχη που οι καρποι αφθονουν αλλα που οι θετικες τους συνεπειες θα τον συνοδευσουν στην επομενη εποχη.

Στον κηπο του φθινοπωρου,στον κηπο οπου η γη αρχιζει να προετοιμαζεται για μια περιοδο εσωστρεφειας,δεν αναρωτιεται πια για το τι εκανε αυτος αλλα για το τι κανανε οι αλλοι.Για αυτον.Πως τον αντιμετωπισανε στη ζωη οι δικοι του ανθρωποι.Στ χωρο που γεννηθηκε,στο χωρο που μεγαλωσε,στο χωρο που εκανε ο ιδιος οικογενεια,στο χωρο που γερασε.Καθως τα φυλλα πεφτουν,οπως πεφτουν οι αμυνες του απεναντι στο χρονο,οφειλει να σκεφτει οχι με βαση τον εαυτο του,καθως γερναει αλλα με βαση τον κοσμο και την αντιμετωπιση του απο αυτον πριν προχωρησει στην επομενη εποχη.

Την εποχη της αυτογνωσιας.Την εποχη που το χιονι,βαρυ,σκεπαζει τα παντα,αφηνοντας την αληθεια εξω.Γυμνη και διχως αμυνες.Βλεπει αυτο που ηταν στη ζωη του,διχως αυταπατες.Τη θεση του στον κοσμο.Διχως να μπορει να κανει τιποτα για αυρο παρα μονο να την αποδεχθει.Το οποιο ειναι και το πιο δσυκολο.Οταν ερθει σε ειρηνη με το συμπαν,τοτε ανοιγει μια νεα πορτα.Αυτη η πορτα ομως,δεν οδηγει σε κανενα αλλο κηπο.Οδηγει σε μια σκαλα στον ουρανο οπου πλεον,καθαριος,μπορει να αγγιξει τα στερια και να ενωθει μαζι τους.

Ω ξενε,ειτε βρισκεσαι κοντα στη χωρα απο οπου ξεπροβαλλει ο ηλιος,ειτε μακρια,θυμισου-καποιοι απο μας ειναι τυχεροι που ζουνε ακομα.Και δεν ειναι αναγκη να φτασεις στην ηλικια των υπεραιωνοβιων της πολης του Κυοτο για να σκεφτεις οπως αυτοι.Μοναχα να το θελει η ψυχη και ο νους σου.

http://youtu.be/5A-4VGfx5lU