".....θα είναι κάποιος σαν εμάς, μόνο λιγάκι πιο σκληρός στη μνήμη. ..."


Είναι ο Ποσειδώνας που κάνει αντίθεση στον Ήλιο μου, είναι η Αφροδίτη η κυβερνήτης του ωροσκόπου μου που είναι ανάδρομη, είναι ο κακός μου ο καιρός, είναι το κλήμα που το τρώει ο γάιδαρος, είναι η αναπότρεπτη στιγμή που συναντιέσαι με τη σκιά σου, ότι μεγαλώνω, ότι η έλλειψη ουρλιάζει...που " ο Απρίλιος είναι ο σκληρότατος μήνας, γεννώντας πασχαλιές μέσ΄από τη νεκρή γη, σμίγοντας μνήμη και επθυμία...."... να βάλω ερωτηματικό ή μιλάω με κατάφαση?

Σε ένα σταθμό τρένου όλα τα χρόνια αλλάζω σταθμούς, αλλάζω βαγόνια, αποχαιρετάω στις αποβάθρες ανθρώπους που αγαπάω, συναντάω άλλους που δεν θα ξανασυντήσω, να φεύγω και να φεύγουν πολλές φορές χωρίς ούτε γεια...Ταξίδι με άγνωστο προορισμό, με κατεύθυνση που αλλάζει, παρεκκλίνει, διαμορφώνεται απο τυχαίες συναντήσεις, με συμπτώσεις και ακατανόητους συγχρονισμούς...Όσο κινείσαι υπάρχει η έξαψη του καινούργιου, η λαχτάρα των συναντήσεων, ο πόθος του καινούργιου αέρα, το άρωμα του ανθρώπων που δεν φανταζόσουν ότι θα γνώριζες ποτέ κι σφοδρή επιθυμία σου τους έκανε πραγματικότητα...

Και κάποτε σταματάς...Και συνειδητοποιείς...Ότι τρέχεις πίσω απο το φανταστικό που η γοητεία του έγκειται ότι δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα, ότι κουλουριάζεσαι στην αγκαλιά των Άλλων μέχρι που η θερμότητα που σου προσφέρουν να γίνει ανάγκη για νέες περιπέτειες μακριά τους, ότι είσαι καταδικασμένος απο μια παράξενη μοίρα να ψάχνεις ό,τι δεν πρόκετια να έχεις ποτέ. Και παγώνεις.. Και αρχίζεις να θυμάσαι. Θυμάμαι...Γράφω την εγκυκλοπαίδεια της Μνήμης και η μνήμη σε κάθε εικόνα που επανέρχεται ιδρώνει....Οχι οχι δεν είναι οι εικόνες του "τι θα γινόντα ΕΑΝ" που επιστρέφουν και κλονίζουν τη ζωή.... έιναι και οι εικόνες της ευτυχίας που επανέρχονται και τότε ευτυχία και δυστυχία ενώνονται στη Μνήμη σε μια αίσθηση που σε σπρώχνει τρυφερά να αφανιστείς σε μια θάλασσα εκστατικής ανυπαρξίας...Μυρωδιές, κινήσεις, χρώματα, λεξεις, βλέμματα, αγγίγματα, ρούχα, γεύσεις,  χειρονομίες, ο,τι ειπώθηκε κι ό,τι δεν ξεστομίστηκε ποτέ παύουν να βρίσκονται στο χρόνο και τον τόπο τους... Επιστρέφουν σαν αίσθημα..Σα να κοιτάζεις στην εσωτερική σου οθόνη το έργο της ζωής σου χωρίς ωραιοποιήσεις: τις περισσοτερες φορές υπήρξα ξεφτίλας, φτηνός και κακομαθημενος.

Είναι μέρες πολλές μέρες στη σειρά που μόνο Θυμάμαι... που ξυπνάω και κοιμάμαι με Παρελθόν. Κοιτάζω πίσω μου και άλλοτε εξουθενώνομαι  απο την συγκίνηση που τυλίγεται στο λαιμό μου σαν βρόχος και άλλοτε παγώνω από φρίκη και ντροπή.  Μερικές μέρες η αναμνήσεις με στοιχειώνουν χωρίς εικόνες κι αισθάνομαι δυσφορία και απελπισία χωρίς όνομα- σαν να είμαι θαμένος σε μια παραλία με μονο το κεφάλι έξω απο την άμμο και να έρχεται καλπάζοντας ένας ελέφαντας.

Συνήθως στην ερώτηση αν μετανοιώνεις για κάτι στη ζωή σου η απάντηση είναι ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΩΝΩ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ. Τους ζηλεύω αυτούς που το λένε ακόμα κι αν υποπτεύομαι ότι το Δεν Μετανοιώνω είναι μετωνυμία του Έχω Πληγωθεί Ήδη Πολλές Φορές.  Εγώ μετανοιώνω για τα πάντα: η αγάπη μου δεν ήταν ισχυρή, οι επιθυμιες μου δεν ήταν έντονες, ο έρωτάς μου δεν ήταν ισχυρός...όλα ήταν λιγότερο από όσα έδειχνα προς τα έξω...λες και  το αίσθημα φοβόταν ότι θα εκραγεί δημιουργώντας θύματα, λες και η ζωή θα κοβόταν αν γκάζωνε..λες και η ίδια η ζωή δεν ήταν αρκετή για να με ξυπνήσει στο γεγονός ότι δεν μπορείς να ζήσεις παρά μόνο ξοδεύοντας το λίγο σου γιατί αλλιώς είσαι τοκογλύφος...


Είμαι υπνοβάτης σε μια πραγματικότητα που μοιάζει με κρίση πανικού  και γλιστράω τις νύχτες σε όνειρα που μοιάζουν με μια  πραγματιότητα από την οποία δεν μπορώ να ξεφύγω. Είμαι ένα διήγημα που έγραψαν ο Μπόρχες με τον Λοβκραφτ δοκιμάζοντας τις αντοχές της φαντασίας τους.  Μα που πήγαν όλοι? Γιατί μένω μόνος  με όλες αυτές τις εικόνες που πίνουν το αίμα μου για να υπάρξουν?


Και σκέπτομαι

ο Άλλος φεύγει, ενώ εγώ μένω... σαν ένα πακέτο παραπεταμένο στη γωνιά ενός σταθμού...

κάποτε συμβαίνει να μπορώ να αντέχω την απουσία...τότε είμαι "φυσιολογικός": ευθυγραμμιζομαι με τον τρόπου που έχει "όλος ο κόσμος" να υπομένει την αναχώρηση ενός "προσφιλούς προσώπου"

η απουσία που αντέχεται είναι η λησμονιά. Κι αυτός είναι ένας όρος  απαραίτητος για την επιβίωσή μου.
Γιατί αν δεν ξεχνούσα θα πέθαινα.


Το ερωτικό πένθός αφήνει πάντα ένα κατάλοιπο: μια φράση επανέρχεται αδιάκοπα: "Τι κρίμα!"