Παραιτούμαι

Μαριανίνα Κριεζή/Δήμητρα Γαλάνη
Δήμητρα Γαλάνη

Παραιτούμαι, δεν αντέχω άλλο
για τα πάντα να σε συγχωρώ
και μπορώ με δράκους να τα βάλω
όμως με το ψέμα δεν μπορώ

Και να το παλέψω τι θ' αλλάξει
άλλη μια φορά θα πληγωθώ
κράτα τη ζωή που σου 'χω φτιάξει
κι άσε με να φύγω να σωθώ

Παραιτούμαι, απ' τη ζωή σου παραιτούμαι
απ' όσα ζήσαμε και ζούμε παραιτούμαι
χωρίς απαίτηση για ό,τι δικαιούμαι

Παραιτούμαι, απ' τη ζωή σου παραιτούμαι
απ' την ελπίδα να τα βρούμε
παραιτούμαι
και τίποτα άλλο πια δεν έχουμε να πούμε
Παραιτούμαι.....

Για ποια σχέση θες να προσπαθήσω
τσάμπα και χωρίς προοπτική
με τι όπλα πια να πολεμήσω
όταν η αγάπη δεν αρκεί

Παραιτούμαι, απ' τη ζωή σου παραιτούμαι
απ' όσα ζήσαμε και ζούμε παραιτούμαι
χωρίς απαίτηση για ό,τι δικαιούμαι

Παραιτούμαι, απ' τη ζωή σου παραιτούμαι
απ' την ελπίδα να τα βρούμε
παραιτούμαι
και τίποτα άλλο πια δεν έχουμε να πούμε
Παραιτούμαι.....

http://www.youtube.com/watch?v=RhxGRuGWV9g


Είσαι ερωτευμένος όταν ο Άλλος που είναι μπροστά σου, που ζωντανός μπροστά σου σού  μιλάει, δεν είναι αρκετός. Όταν τον νοσταλγείς ακόμα και παρόντα. Που σου λείπει φρικτά ακόμα κι όταν σε φιλάει, σε αγγίζει, σου λέει σ' αγαπώ.
Όλα τελειώνουν όταν το Φαντασιακό παύει να λειτουργεί.
Στο πραγματικό πένθος αυτό που μας δείχνει ότι το αγαπημένο αντικείμενο δεν υπάρχει είναι η δοκιμασία της πραγματικότητας. Είναι νεκρός.
Στο ερωτικό πένθος το αντικείμενο δεν είναι ούτε νεκρό ούτε απομακρυσμένο. Εγώ αποφασίζω ότι η εικόνα του πρέπει να πεθάνει ( και μάλιστα αυτόν το θάνατο φτάνω να του τον κρύψω). Όσο λοιπόν καιρό πρέπει να κρατήσει αυτό το παράξενο πένθος εγώ θα πρέπει να υφίσταμαι δύο διαφορετικά βάσανα: να υποφέρω γιατί ο Άλλος έιναι παρόν- συνεχιζοντας παρά τη θέλησή του να με πληγώνει, να θλίβομαι γιατί είναι νεκρός τούλαχιστον με την μορφή που είχε όταν τον αγαπούσα.

Το πιο ευαίσθητο σημείο αυτού του ιδιότυπου πένθους έιναι ότι θα χάσω μια γλώσσα: την ερωτική γλώσσα...δεν έχω να την απευθύνω σε κανέναν...τέρμα τα "σ΄αγαπώ", τέρμα τα υπονοούμενα, τέρμα τα διπλά μυνήματα, τέρμα η "δική μας" γλώσσα που δεν γινόταν κατανοητή απο κανένα άλλο.

Η εξορία απο το φανταστικό είναι ο μόνος δρόμος της θεραπείας... Θάβω την εικόνα της αγάπης μου και είμαι έτοιμος να γυρίσω στη χώρα των άλλων ανθρώπων που ποσώς μ ενδιέφερε την εποχή που ήμουν ερωτευμένος. Γυρίζω στην κανονικότητα, στην ησυχία, στο ρεαλισμό έκπληκτος που ο κόσμος συνεχίζει να είναι τόσο ίδιος και αδιάφορος.  Η Εικόνα πεθαίνει για να ζήσω εγώ.  Δεν τρελαίνομαι πια, δεν ονειρεύομαι πλέον, δεν περιμένω ένα τηλέφωνο, δεν ζηλεύω, δεν φοβάμαι μήπως τελείωσει η σχέση, δεν παραδέρνω σε φαντασιώσεις, δεν ποθώ... Είμαι ήρεμος δηλαδή θαμμένος ζωντανός.

Απόδειξη έρωτα: Σου προσφέρω θυσία το Φαντασιακό μου- όπως άλλοτε αφιέρωναν μια τούφα μαλλί. Με αυτή τη θυσία περιμένω να φτάσω στο ύψος του "αληθινού έρωτα".

Παράλληλα με το δικό μου πένθος πρέπει να προβλέψω και τη μελαγχολία του Άλλου , και υποφέρω για αυτό γιατί τον Αγαπώ Ακόμα.

Ζήλειες, άγχη, φόβοι, κατάκτηση, γοητεία, κατοχή, γλώσσα διφορούμενη, εκλάμψεις, τηλέφωνα, ανυπομονησία...ο πόθος έχει πάρει φωτιά από όλες τις μπάντες. Σα να θέλω να αγκαλιάσω για τελευταία φορά φτάνοντας στην τρέλα κάποιον που πρόκειται να πεθάνει- κάποιον που μέσα του πρόκειται να πεθάνω: επιχειρώ μιαν άρνηση χωρισμού. Μάταιη γιατί ο χωρισμός είναι πια αναπότρεπτος.