Είμαι τις προάλλες στη στάση του λεωφορείου έχοντας μόλις κάνει ανάληψη από ATM δίπλα στη στάση (απίστευτη βλακεία, ναι). Πρώτες μέρες του Άρη στον Λέοντα... Ανεβαίνω στο λεωφορείο, γεμάτο ως συνήθως. Ώρα αιχμής, ο ένας πάνω στον άλλον... Κρατάω ένα σάκο στο χέρι και το πορτοφόλι στην μπροστινή τσέπη του σάκου. Ξαφνικά αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Λογικό μεν να είμαστε σαν σαρδέλες, αλλά η πίεση που μου ασκούν δύο άτομα από δίπλα μου φαίνεται υπερβολική. Κάνω ένα μικρό βηματάκι πιο πέρα, να πάρω λίγο αέρα, έρχονται κι αυτοί και κολλάνε πάλι πάνω μου. Βλέπω έναν τρίτο να πατάει συνεχώς το κουδούνι στις στάσεις, αλλά να μην κατεβαίνει. Λέω, έχει πλάκα... Κοιτάζω το σάκο, το φερμουάρ ανοιχτό και το πορτοφόλι πάνω-πάνω. Το πρόλαβα στο τσακ. Δεν είχα δει τίποτα, δεν είχα καταλάβει τίποτα. Πάω πιο πέρα, πατώντας λίγο και την καημένη τη διπλανή μου, ξανά αυτοί, με ακολουθούν. Τέτοιο θράσος. Αναγκάζομαι και σπρώχνω όλο τον κόσμο και πάω τέρμα πίσω. Εκεί σταμάτησαν, κατάλαβαν ότι τους είχα πάρει είδηση.

Γυρνάω σπίτι και συνειδητοποιώ ότι το στομάχι μου είναι σφιγμένο κι έτσι κάπως σαν να έχω φάει κάτι και με πείραξε. Αν μου το έκλεβαν το πορτοφόλι χωρίς να το καταλάβω, μπορεί να μην είχα αυτό το αίσθημα, δεν ξέρω... Αλλά βίωσα όλη την καταδίωξη, είχα συνείδηση ότι δύο άνθρωποι δίπλα μου ήθελαν το "κακό" μου. Μπορεί το περιστατικό να μην ήταν σοβαρό, το πορτοφόλι μου θέλαν οι άνθρωποι, αλλά συνειδητοποίησα πόσο φρικτό είναι να γεμίζεις με τρόμο τον συνάνθρωπό σου. Και αρχίζεις και κάνεις διάφορες σκέψεις. Συνειδητοποιείς πόσο απροστάτευτοι είμαστε όλοι μας. Μαθαίνω τις επόμενες μέρες, συζητώντας το, ότι υπάρχουν διάφορες συμμορίες σε όλες τις πυκνοκατοικημένες περιοχές της Θεσσαλονίκης κι ότι τα περιστατικά είναι επί καθημερινής βάσεως. Έλληνες, ξένοι, δεν έχει καμία σημασία, δεν το εξετάζω αυτό, ούτε ξέρω και ούτε με νοιάζει. Μαθαίνω ότι όλοι τους ξέρουν, ότι και η αστυνομία τους ξέρει, αλλά στην καλύτερη περίπτωση, αν τους πιάσουν, τους αφήνουν ελεύθερους την άλλη μέρα. Και συνειδητοποιώ πόσο κοντά είναι ο άνθρωπος στο να υιοθετήσει την ψυχολογία αυτού που παίρνει μια καραμπίνα και κλειδώνεται σπίτι του, παρόλο που, μέχρι χθες, είχε εντελώς αντίθετες απόψεις. Πόσο επικίνδυνο όμως είναι αυτό. Πόσο επικίνδυνο είναι να έχεις τον τρόμο καθοδηγητή.

Αυτό είναι ο Άρης. Ή, πιο σωστά, ΚΑΙ αυτό. Μπορεί να μας δίνει ενέργεια, να μας δίνει δύναμη, να μας βοηθάει να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και να υπερασπιζόμαστε τις απόψεις μας, αλλά όχι μόνο. Αν ο Κρόνος είναι η περίφραξη που βάλαμε γύρω από το οικόπεδό μας, ο Άρης είναι το ντόπερμαν που το φυλάει. Πότε ξυπνάει ο Άρης; Όταν αισθανθούμε ΑΠΕΙΛΗ. Επομένως, όταν ο Άρης είναι πολύ έντονα ενεργοποιημένος στο ωροσκόπιό μας, είναι πιθανό να μας συμβούν γεγονότα που θα ξυπνήσουν μέσα μας το πρωτόγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Δεν είναι απαραίτητο να μας συμβούν περιστατικά που να έχουν να κάνουν με το σώμα μας ή με την περιουσία μας. Μπορεί η απειλή να αφορά τις ιδέες μας, τα πιστεύω μας. Κι αυτό απειλή είναι.

Αλλά ο Άρης, όπως και το ντόπερμαν, χρειάζεται εκπαίδευση. Θέλουμε να επιτεθεί στον κλέφτη, αλλά να μην ορμήξει στον ταχυδρόμο. Γι'αυτό και σε παλαιότερες εποχές είχε τη φήμη του "κακού" πλανήτη. Γιατί ο απαίδευτος Άρης δεν κάνει διακρίσεις και δείχνει παντού τα δόντια του. Δεν μπορεί να ξέρει από την αρχή αν αυτός που χτυπάει το κουδούνι είναι φίλος ή εχθρός. Το μόνο που ξέρει είναι ότι εδώ μπορεί να έχουμε απειλή. Οπότε γαβγίζει γενικότερα και αν πιάσει, έπιασε. Σε μια σύγχρονη κοινωνία όμως, δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε σαν ντόπερμαν χωρίς λουρί και να περιφερόμαστε στους δρόμους, τρομάζοντας τους διαβάτες. Ούτε όλα να τα ερμηνεύουμε ως απειλή. Γιατί τότε θα κυκλοφορούμε με ένα όπλο στην τσέπη και θα πυροβολούμε οποιονδήποτε μας πλησιάζει, ακόμα κι αν θέλει απλά να μας ρωτήσει την ώρα.

Επομένως, μεταφέροντας αυτό και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής, πριν διεκδικήσουμε με πάθος τα δικαιώματά μας, πρέπει να αναρωτηθούμε αν πράγματι είναι δικαιώματά μας. Πριν υπερασπιστούμε με θέρμη τις απόψεις μας, να τις έχουμε τεστάρει, όσο μπορούμε, να δούμε αν αντέχουν σε λογικά επιχειρήματα της άλλης άποψης. Πριν ζητήσουμε τον εγκλεισμό όλων των εγκληματιών, να ξεκαθαρίσουμε ποιοι είναι εγκληματίες και ποιοι όχι. Και - κυρίως - πριν αμυνθούμε, να αναλογιστούμε αν πράγματι δεχόμαστε επίθεση.