Ενας απο τους ελαχιστους Ελληνες που αγαπαω για το πνευμα του...για αυτο του κανω το μνημοσυνο...
Δεν εχω να πω πολλα τα ειπε ολα ο Δασκαλος..
ΤΑΔΕ ΕΦΗ …. ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
«Η Ελλάδα είναι κουραστική χώρα. Και δεν θέλω να την ξαναφάω στη μάπα».
«Αγαπώ τους κάθε λογής καρπαζοεισπράκτορες. Και τις ασήμαντες καταστάσεις. Και τα τιποτένια αντικείμενα. Με τραβάνε οι κοινωνικές μειονότητας: τα μαγκάκια, οι χασικλήδες, τα κλεφτρόνια, οι τεμπέληδες, γενικώς όλοι οι τύποι που στραπατσάρουν τη βιτρίνα της μπουρζουαζίας».
«Γράφω για τους νέους και απευθύνομαι στους νέους. Το κοινό μου ήταν, είναι, και ελπίζω ότι θα είναι πάντα οι νέοι».
«Αν ήμουν σήμερα 28 χρόνων, δεν θα έβγαζα αυτά τα βιβλία. Θα έβγαζα κάτι που πάλι θα ενοχλούσε τη μπουρζουαζία την ελληνική, γιατί μην ξεχνάτε ότι η μπουρζουαζία μας είναι και αγράμματη και φοβερά εκδικητική. Την τρομάρα που πήρε από το αντάρτικο και τα Δεκεμβριανά δεν εννοεί να την ξεχάσει. Φοβήθηκε παρά πολύ».
«Δεν πιστεύω σε τίποτα το δοτό, ό,τι κι αν είναι αυτό - κόμμα, εκκλησία, στρατός».
«Είμαι με τον Διάβολο. Σε καμιά περίπτωση με τον Θεό. Ο Θεός είναι κυβέρνηση. Αν βρίσκω κάτι συμπαθητικό είναι ο Διάβολος, ποτέ ο Θεός».
«Οι όμορφες γυναίκες γερνούν. Αυτή η απίστευτη αδικία είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της ανυπαρξίας του Θεού».
«Ότι είναι κόντρα στην εκκλησία με γεμίζει χαρά»
«Ότι βλάπτει την Τάξη συντείνει στη γαλήνη μου»
« Ότι αντίκειται στην Ηθική ωφελεί την υγεία μου»
«Ο πανεπιστημιακός είναι ένας στοχαστής που δεν ονειρεύεται ποτέ. Μας κυβερνούν οι πλαστές ιδέες, που εμπορεύονται τα πανεπιστήμιά μας. Ο καθηγητής είναι σοβαρόν ζώον. Η σοβαροφάνεια κρύβει το καρδιοχτύπι της μηδαμινότητας».
«Οι δικαστές δεν θα καταργηθούν με δολοφονίες. Όλα τα καθεστώτα έχουν δικαστές πριν αποκτήσουν κάποιο καθεστώς. Εξάλλου, δεν είμαστε διόλου βέβαιοι ότι οι τρομοκράτες μας είναι βέροι τρομοκράτες. Η ιστορία μυρίζει άσχημα».
« Βεβαίως τυγχάνω υποχρεωτικώς Έλλην, αλλά η χώρα μου με κουρελιάζει. Δεν θάθελα να ξαναπατήσω στην Αθήνα. Και είπα στη γυναίκα μου: - Όταν ψοφήσω, εδώ στο Παρίσι, Να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο και να ρίξεις τις στάχτες μου στον υπόνομο. Τέτοια είναι η διαθήκη μου.»
Και ετσι ακριβως εκανε οπως ειπε στη διαθηκη του...και αυτο ειναι το κοματι που επαιζε εν ειδη επικηδειου λογου:
http://www.youtube.com/watch?v=2WRvRqibARE
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
kiss
τα συγκεκριμμένα " μη" ειναι τα ΜΟΝΑ που δεν καταλαβαίνει ενας αιγόκερως,σε όλα τα άλλα έχει κανει master..
καληνύχτα ξανα, να προσέχεις..
Kalhnyxta
p.s. btw, oi mi lexeis anikoun se mia mi grammatiki kai den mporw na katalavw giati na min yphrxe ki enas mi veltsos na glitwname
οσο για τους υπονόμου εχω τις αντιρρήσεις μου διότι έχει να κάνει καθαρά
με την άποψη μας περί θανάτου, που ειναι αυτο που δημιουργει και την
αισθηση για τα αλλα δυο που ανέφερα πιο πανω.Οπως βιώνεις το θάνατο
αναλογα θα βιώσεις και τον ερωτα και τη δόξα.Η αποψη περι υπονόμου δεν
μου αρέσει. Χλευάζει τη συνειδητότητα.Αν ειχε αλλη αποψη για αυτη δεν
θα επελεγε τον υπόνομο.Η αποψη του υπονομου ειναι η αλλη οψη του
νομίσματος της αρχαική δόξας.Στην πρωτη περιπτωση θανατος ισον ανυπαρξία, στη δεύτερη ισον αιωνιότητα.
Ο Πετρόπουλος και ο καθε Πετρόπουλος θελει να πιστευει και θελει να
βιωσει το θανατο ως ανυπαρξια.Κι αυτό γιατί ενας δεσμός ακλόνητος με τη
υπαρξη του ,του ειναι βαρος.Ο αρχαικος ανθρωπος θελει να αφησει
υστεροφημια μεγαλη γιατι ο θανατος γιαυτόν ειναι το αντίθετο,
αιωνιότητα.Η συνειδηση του πιστευει πως εχει συνέχεια αλλα δεν εχει
σώμα, όχημα.Η συνειδηση του πρεπει να εχει ενα σημειο επαφης με τη εν
ζωη ζωη του αλλιως νιωθει πως θα παθει αυτο που ο Πετροπουλος θελει να
πετυχει.Να χασει την υπαρξη του.
Ομως ο θανατος δεν ειναι τιποτα απο αυτα.Δεν ειναι ουτε υπαρξη , ουτε μη
υπαρξη.Ουτε καν συνειδηση.Ο θανατος ειναι μοναχα το αντιθετο απο τη
γεννηση.Τιποτα αλλο.
Ο θάνατος δεν ειναι καν το αντίθετο απο τη ζωή.
Καληνυχτα..
Οκ, το προτιμω απο τον δικο σου κατα καιρους νιτσεισμο αλλα πρεπει ακομα κι αυτο να το κανεις τοσο απολυτα ρε φιλε?
Δεν ξερω απο Πετροπουλο, το ομολογω. Και ουτε θα κανω το συνηγορο του διαβολου σε δυο καλες ατακες που διαβασα.
Αλλα ρε φιλε, τι ειναι αυτα που λες?
Προσπαθεις να το μηδενισεις τοσο πολυ που δεν ακους τι λες.
Για να θυμωσεις με τα σκατα του κοσμου, πρεπει να διαθετεις Κοινωνικη Ευαισθησια.
Αισθανεσαι τις αναγκες του κοσμου, τις δυνατοτητες του, τις δυσκολιες του και περνας βραδια να σκεφτεσαι τροπους. Τι και πως. Σχεδια παντου.
Δεν ωφελει ο ρομαντισμος?Εξοργιζεσαι και επαναστατεις.
Σου χαλκιδευουν την δικη σου οργη με ρεμουλες και Politically Correct κινησεις?Απογοητευεσαι
Σκεφτεσαι να το παλεψεις μεσα απο το συστημα?Αλλο ενα λαθος.
Στο τελος αποστασιοποιεισαι.
Σαν θυμα βιασμου που ειδε 3000 βραδια το προσωπο του στον υπνο και σηκωθηκε εντρομη.
Στο τελος σκληρυνε και ειπε "Στα τσακιδια να πατε ολοι, εγω θα επιζησω και θα ζησω". Αλλα η φατσα σκληρη τωρα πια και αγρια.
Εσυ δεν δειχνεις συμπονοια τωρα κι εξαντλεις την αυστηροτητα σου.
Οσο για την κινηση με τους υπονομους, ω ναι, ειναι γαματη συμβολικη κινηση!
"Ειμαι θνητος. Εχω και λιγο Θεο εχω και λιγο Διαβολο. Μην μου το βγαζετε το πατο του βαρελιου απο μεσα μου. Μπορει να εφτασα και καποιες φορες στα ψηλα μου αλλα να με πεταξεις στους υπονομους για να τιμησω και τα χαμηλα μου. "
Κανεις δεν τιμαει τα χαμηλα του κι ομως ολοι εχουμε.
τεσπα, διαφορετικοι ανθρωποι σε διαφορετικες φασεις εκφερουν διαφοετικες αποψεις.
typical
με αυτή τη λογική όλοι μας είμαστε καρπαζοεισπρακτορες.Ενας δαιμονας και ενας άγγελος μαχονται για το σπαθι που κουβαλαμε και οι φωνες του μοιάζουν απίστευτα.Ειμαστε ανωνυμοι, μπορούμε να ζούμε μεσα στον κόσμο,να ειμαστε συνειδητοποιημένοι ,να μην ειμαστε αποσχισμένοι, ο κόσμος καλυτερα να μας πονά γιατι ειναι ενεργητικό συναίσθημα αυτο, αν μας κουράζει και βρισκόμαστε καπου ωστε να ειμαστε ξεκουραστοι ειμαστε παθητικοί.Δεν ειναι η ανία που μας κάνει άτλαντες αλλα το βάρος.Ο πόνος.Είμαστε άτλαντες. Ξερουμε πως η κολαση ο παραδεισος του ειναι εδω και μονο εδω.Δεν ειναι ανάγκη να είμαστε αποσχισμένοι.Μπορούμε να σκεφτόμαστε όμως διαφορετικά.Πρεπει να ζούμε ομως μεσα στο πρόβλημα.Εαν το προβλημα υπαρχει παντού,η στο περισσότερο κομμάτι τούτης της ερμης γης.Oποιος κουραζεται επιζητά μια αισθησιακή ανταμοιβή.Ειναι αυτος που θελει να παψει να πονά.Τι είναι αντίδοτο στον πόνο αν όχι η ευχαρίστηση;Η ψυχική ανταμοιβή δεν λειτούργησε ποτέ απέναντι στην κούραση. Η ψυχική ανταμοιβή ειναι συνυφασμένη με τον πόνο.Κι ακόμα..νιώθουν πόνο όσοι λενβε " εγω πονάω" αντι να αντικρυσουν τον πόνο ως εχει.Οτι δεν υπάρχει εγω αλλα μόνο πόνος.Δεν υπάρχει "εγω πονάω" αυτο ειναι διαχωρισμός.Οταν υπάρχει πονος υπαρχει μόνο πόνος.Αν νιώθεις το συναίσθημα του πόνου είσαι ο πόνος, δεν είσαι εσυ που πονάς.
απο το Ουρλιαχτο του Αλεν Γκινσμπεργκ:
Είδα τα καλύτερα πνεύματα της γενιάς μου αφανισμένα απ' την τρέλα...Είδα
τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ' την τρέλα, λιμασμένα
υστερικά γυμνά, να σέρνονται μες απ' τους νέγρικους δρόμους την αυγή
γυρεύοντας μια φλογισμένη δόση, χίπστερς αγγελοκέφαλοι που καίγονταν για
τον αρχαίο επουράνιο δεσμό με το αστρικό δυναμό στο μηχανοστάσιο της
νύχτας, με φτώχεια και κουρέλια και βαθουλωμένα μάτια, και φτιαγμένοι
ξενυχτούσαν καπνίζοντας στο υπερφυσικό σκοτάδι παγωμένων διαμερισμάτων,
αρμενίζοντας πάν' απ' τις κορφές των πόλεων, αφοσιωμένοι στην τζαζ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . Που
πέρασαν μες απ' τα πανεπιστήμια με μάτια ανοιχτά κι αχτινοβόλα με
παραισθήσεις του Αρκανσω κι οράματα τραγουδιών με φως του Μπλέηκ ανάμεσα
στους μανδαρίνους του πολέμου. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Που
καταπίνανε φωτιά στους τεκέδες ή πίναν ελιξήρια τρεμαντίνας στο
Πάρανταϊς Αλλεϋ, θάνατος, ή τυρρανούσαν τα κορμιά τους κάθε νύχτα. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Που
στρώθηκαν στον υπόγειο για την ατέλειωτη βόλτα απ' το Μπάττερο στο άγιο
Μπρονξ, με μπεζαντρίν ωσότου των τροχών ο θόρυβος και τα παιδιά τους
συνεφέρουν, τρέμοντας και ψελλίζοντας και βαρεμένοι, ξεγυμνωμένοι από
μυαλό, ξεστραγγισμένοι από ευφυία, στο πληχτικό φως του ζωολογικού κήπου. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Που γύμνωσαν το μυαλό τους στα Ουράνια κάτ' απ' τον εναέριο σιδηρόδρομο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Που
τρέμανε σ' αξύριστα δωμάτια με τα εσώρουχα, καίγοντας τα λεφτά τους σε
καλάθια αχρήστων και στήνοντας τ' αυτί στον Τρόμο μέσ' απ' τον τοίχο. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Που
ονειρεύονταν και παγίδευαν τον αρχάγγελο της ψυχής ανάμεσα σε δύο
οπτικές εικόνες και δένανε μαζί τα στοιχειώδη ρήματα και βάζανε το
ουσιαστικό και την παύλα της συνείδησης πηδώντας με την αίσθηση του
Pater Οmniροtens Αeterna Deus. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Πατηθήκανε από τα μεθυσμένα ταξί της Απολύτου Πραγματικότητας. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Τραγούδησαν το βάσανο γι' αγάπη του γυμνού αμερικάνικου μυαλού με μια ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί σαξοφωνική κραυγή. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Με την απόλυτη καρδιά του ποιήματος της ζωής σφαγμένη και πεταμένη έξω απ' τα κορμιά τους καλή για φάγωμα για χίλια χρόνια. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .Οράματα! οιωνοί! φωτοχυσίες! θρησκείες! θαύματα! εκστάσεις! τα πήρε τ' αμερικάνικο ποτάμι
δεν ξερω κατα ποσο ομως μπερδευουμε συνειδητοποιηση με διανοητική
αφαιρετικότητα και ξεχνάμε το πολυτιμότερο στάδιο της συνειδητοποίησης,
την ψυχική ενσωμάτωση, κοινώς την συμπόνια.Καποιος που λέει πως τον
κουραζει μια κατασταση, η οψη της, η ενεργεια της, η αυρα της ειναι
καποιος που οπισθοδρομει απο το τελευταιο αυτο σταδιο γιατί ενεχει
μεσα του τασεις γιαυτο.(ποιος δεν τις εχει αλλωστε..) Διαζωρίζει εαυτόν,
γιατι πόνος είναι μεγάλος.Ποιος είπε πως η επαναστατες ή η
συνειδητοποίηση πραγματων(που ξερουμε κι εσεις κι εγω ) αποτρέπει
καποιον απο το να είναι πειθαρχημένος; Απείθαρχος η αντιστασιακός;
Λιπόψυχος;Δεν εχει σημασια..
Ολους θα μας αρεσε να μη ζουμε τη ζωη που ζουμε.Ο ενας θα ηθελε να φυγει
στην Μπανγκογκ, αλλος εχει γουστα για Βιεννη,αλλος για Τζαμαικα, αλλος
θελει μια ζωη με σανδιναβικό σπίτι ,αλλος κάτι αλλο. Ο Πετρόπουλος ζουσε
μακριά απο την ελλάδα.Θεωρει τους κατατρεγμένους καρπαζοεισπράκτορες , η
συμπόνια του δεν ειναι τόσο μεγάλη ,φτάνει ως εκει ωστε να μην τους
ενσωματώσει, αλλιώς θα έβλεπε πως δεν ειναι καθόλου
καρπαζοεισπράκτορες.Ολοι μας είμαστε κατα καποιον τρόπο τέτοιοι, αν το
εννοεί έτσι.
Η τεφρα του θελει να πέσει στους υπονόμους.Με τα θάνατον , ετσι οπως ο
μεσος νους αντιλαμβάνεται το θάνατο, ως μη υπαρξη, ως μη σωμα, ως μη
νοηση , ως μη συνειδηση.
Αλλη μια πράξη λιποψυχία, ντυμένη απο εξιδανίκευση.Αλλωστε τι με νοιάζει
αν η στάχτη μου ειναι στον υπόνομο οταν δεν θα υπάρχω;Αλλα η ελλαδα με
κουράζει, δεν ειναι τοπος να ζω, να επισκέφτομαι, σαν να βλεπεις ρε
παιδί μου ξεχασμένους συγγενείς,φτωχοσυγγενείς που ποτε δεν εφτασαν το
δικο σου διανοητικό επίπεδο αλλα και μονο η υπαρξη τους σου θυμιζει
εσενα, το παρελθον σου και ενα ειδος μελλον μεσω απο τις παντα δυνατες
γονεικες καταβολές σου.Η ελλαδα λοιπον με κουράζει, ακομα κι αν αλλαζε
λιγο για μενα θα ταν η ιδια.Ειναι θεμα αρχης.
Ομως η ελλαδα για να αλλαξει χρειαζεται Πετροπουλους να ..δινουν το αιμα τους.Κι οχι το φλεμμα τους.
Κι ο Νιτσε διαχωρισε εαυτον απο μαζα.Αναποφευκτα ευφυης για την εποχη
του απο το μεσο ορο.Ο Υπερανθρωπος του ομως ειναι μια νευρωση.Ειναι αυτο
που φανταστηκε για τον εαυτο του και διαχωριστηκε απο το ολον. Αν
πραγματα πιστευε οσα πιστευε και παραλληλα ειχε υπομονη θα γινοταν μια
αλλαγη για τη μαζα.Μιλαει για τον ερωτα, για το θανατο μεσα απο ενα
υπερεγω.Το υπερεγω αυτο ομως εχει εξιδανικευσεις καθως σκοτωσε οχι το
Θεο, με το " ο θεος πεθανε" αλλα οποιονδηποτε θεο ποτε υπήρξε.Ο Γιουνγκ
μετεπειτα θα πει πως χωρις μια αισθηση θείου ο ανθρωπος μοιάζει καραβι
ακυβερνητο.Οχι γιατι ειναι θρησκόληπτο αλλα γιατι αποδομούνται αρχέτυπα
που θέλοντας και μη μας απαρτιζουν.After all μια αισθηση θεου(οπως θελει
ο καθενας) και μια αίσθηση πατέρα θέλουμε όλοι.Ακόμα κι αυτοί που
φωνάζουμε για την απόλυτη αποδόμηση αυτών,στην ουσία κλαίμε σαν σκύλος
που έχει κόψει το ποδάρι του στο τρένο .Θελουμε μια μορφή αυτών στα
μέτρα μας και στον εγωισμό μας.
Ο νιτσε πεθαίνει τρελός.Αναφωνεί πράγματα που η ευφυια του δεν αντιπροσωπευει.
"Ειμαι ο μεγαλος Φρειδερικος ο 4ος!" ,άλλωτε " προσκυνήστε τον Κάιζερ.."
Ο ευφυής Νίτσε, ενας ιονισμένος άνθρωπος πεθαίνει ανολοκλήρωτος, η
νέυρωση εφερε την αρρώστια και πήρε τη ζωή του στερώντας του το
τελευταίο σκαλοπάτι της γκίζας.Εκεί που ζεί ο μεγαλος οφθαλμός.Που τα
αγκαλιάζει όλα.Και λεει, "εν την οικια του πατρός μου πολλές μονές έσιν"
Οτι πολυ πόθησε ο Νιτσε δεν το βρήκε ποτέ.Τι πόθησε;Οχι τον
υπεράνθρωπο.Ο Υπεράνθρωπος ηταν ενα άσχημο προκάλλυμα για τη μέθεξη του
θεού.Την αναγέννηση μέσα απο την ατομικότητα στο όλον.Ο Νιτσε σκότωσε το
θεό.Ο θεός σκότωσε εν τελη το Νίτσε.
Προφητική η ιακχή των μαθητών του όταν φώναξαν " Οχι ο Θεός!Ο Νίτσε είναι νεκρός!"
Σε αντίθεση με τα ρητά του Νίτσε θα παραθέσω κατι απλο ενος δικού μας,του Ρίτσου, απο τη σονάτα:
"Το ξέρω πως καθένας μοναχος πορεύεται στον ερωτα, μοναχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Αφησε με ναρθω μαζί σου."
Syneiditopoiimenos opws leei o Bru.
Alla einai 2 level panw apo mena (kai allous)
Egw to kosmiko mou suxtyrisma to xespaw sto net, stis kouventes me filous, otan vlepw Autia stin tv..
Sto proedro tis etairias pou leei kati anatrixiastika anekdota kai ekfereis fasistikotates antilispseis gia ta ergasiaka, nai den ton glyfw, nai den gelaw san avlikos.
Alla den ton suxtyrizw anoixta ton papara!
Ki to lotto na kerdiza kai na mporousa na agorasw oli tin etairia, den tha ton suxturiza ton malaka. Gia na ta exw kala me tin mpourzouazia profanws-giati o aris mou einai sous ixthues kai eimai kota, den xerw.
Koinws egw den ton thavmazw ton typo.Ton zilevw.
Kai thamvazw to oti ton zilevw.