Τελικά το πρόσωπο της δεκαετίας είσαι … εσύ !!!
Εσύ που πίστεψες ότι το νόημα της ζωής περιορίζονταν σε έναν τραπεζικό λογαριασμό.
Εσύ που όταν ο πόλεμος βύθιζε τους άλλους στο Σοκ και το Δέος, άλλαζες απλά το κανάλι στην τηλεόραση κι έβαζες ποδόσφαιρο
Εσύ που νόμισες ότι θα μπορούσες επ άπειρον να ζεις πάνω από τις δυνατότητές σου αντιγράφοντας ένα μοντέλο ζωής ανθρώπων πλουσιότερων από εσένα, καταλήγοντας να ζεις τη ζωή σου σαν μια κακόγουστη καρικατούρα πνιγμένη στα δάνεια
Εσύ που κατάντησες να μην έχεις κανένα Θεό, καμία αιδώ, καμιά συμπόνια για τον διπλανό σου
Εσύ που πάταγες το γκάζι κινούμενων μεγαθηρίων καταδικάζοντας το μέλλον σου σε ασφυξία
Εσύ που άφησες να σου πάρουν όλες τις ελευθερίες για να νοιώθεις δήθεν ασφαλής, ενώ όσο περισσότερες ελευθερίες θυσίαζες στον βωμό της ασφάλειας, τόσο λιγότερο ασφαλής γινόσουν
Εσύ που ακόμα και με τις πιο καλοπροαίρετες κινήσεις σου σκόρπιζες θάνατο, καταστροφή και εξαφάνιση στα πιο παρθένα οικοσυστήματα, στις πιο σπάνιες και πιο όμορφες μορφές ζωής.
Εσύ που χωνεύεις κάθε μέρα πόνο, δυστυχία και δηλητήρια
Εσύ που έχεις χάσει πλέον οποιαδήποτε επαφή με ο,τιδήποτε διατηρεί έστω και το παραμικρό δείγμα ηθικής
Εσύ που βιάστηκες να ζήσεις το τέλος της ιστορίας μαζί με το τέλος της λογικής
Τέλος πάντων μη το παίρνεις προσωπικά.
Εσύ, εγώ, εμείς είμαστε τα πρόσωπα της δεκαετίας του μηδενός.
Κι αν αύριο δεν είμαστε πια δεν χάθηκε κι ο κόσμος
Όπως γνωρίζουμε από τα ανώτερα μαθηματικά : μηδέν από μηδέν, μηδέν.
Καλά τα λέει, αλλά...
η μεγαλύτερη ανθρώπινη εφεύρεση είναι το μηδεν. Δεν υπάρχει κατι τέτοιο στο συμπαν, μόνο άπειρο. Και όλα είναι μια συνέχεια. Μακάρι να την ακολουθούσαμε χωρις να σταματάμε για να βάλουμε ένα τέλος - μηδεν -και μια καινούργια αρχή. Όμως αν είμαστε όντως ΜΗΔΕΝΙΚΟΙ, θα μπορούσε να ξεκινήσει κατι καινούργιο. Και από το 0 ως το επόμενο 0 η απόσταση είναι μακρινή..........και τα ενδιάμεσα νούμερα έχουν πραγματική αξία.
...και θα σταθώ στην τελευταία φράση:"Όπως γνωρίζουμε από τα ανώτερα μαθηματικά : μηδέν από μηδέν, μηδέν". Ορθώς!!
...Το μηδέν εκτός από μηδέν...αποτελεί (ενίοτε εξαρτάται και από την ιδιοσυγκρασία του καθενός μας), το εναρκτήριο λάκτισμα...το αύριο ενός καλύτερου κόσμου, γιατί ως άνθρωποι θέλουμε να πάμε μπροστά και όχι πίσω, άσχετα αν στο διάβημα των αιώνων υπήρχαν πισωγυρίσματα, και επειδή σαν άνθρωποι έστω και λίγο... κάτι... αν προσθέσεις δίπλα στο μηδέν, αυτομάτως αποκτά άλλη ουσία και άλλη διάσταση με αποτέλεσμα να προχωράς, άλλοτε μπροστά, άλλοτε πίσω, άλλοτε τεθλασμένα, και άλλοτε καμπυλωτά...το θέμα πάντως είναι ότι προχωράς...ακόμα και αν είσαι στο μηδέν...στο χέρι σου/μας είναι να το κάνουμε....πράξη και όχι λόγια....
Η μονη ελπιδα, ειναι το -αυτοκαταστροφικο απ τη φυση του- συστημα που μας εμαθαν να δεχομαστε ως δεδομενο, να καταρευσει. Ας το αφησουμε να καταρρευσει λοιπον! Μπορει ετσι να γεννηθει απ τις σταχτες του κατι καινουριο. Αλλά, οχι, ειναι πολλα τα συμφεροντα -τα μικρα και τα μεγαλα-που προσφερουν χερι βοηθειας...
Βουλιαζουμε γλυκα και βολικα προς τον πατο, και μαθαινουμε να βολευομαστε καθ οδον, αλλα οι μεγαλες αλλαγες δε γινονται αναιμακτα. Και οταν φτασουμε στο αδιεξοδο στο οποιο κατευθυνομαστε, η αναγκη θα γεννησει τις ιδεες που τοσο λειπουν -ελπιζω!!- και δε θα αρκεστουμε σε μια απλη ανακατανομη των δυναμεων αλλα σε μια πραγματικη αλλαγη πορειας, διασπωντας το φαυλο κυκλο της επαναληψης....
Το σώμα χρειάζεται τροφή και ένδυση, όμως το εγώ δεν σταματά εκεί. Δεν του είναι αρκετό. Θέλει να προσπεράσει οποιονδήποτε και οτιδήποτε το μειώνει. Ο αγώνας είναι μέχρι τελικής πτώσης.
Το πνεύμα χρειάζεται τροφή όπως, μόρφωση, καλλιέργεια, αναζήτηση, έρευνα. Δεν υπάρχει ασφαλής οδός, χάνεται, παραπλανάται.
Δεν είμαι όμως, μόνο σώμα και πνεύμα έχω καρδιά και ψυχή. Η αγάπη, η χαρά, η δυστυχία, ο πόνος πηγάζουν από το σώμα και το πνεύμα που το Εγώ κρίνει, επιλέγει, αποφασίζει και καταλήγει. Ανθίζω ή μαραίνομαι; Αναζητώ την αγάπη μα δεν ξέρω να αγαπώ. Αναζητώ την χαρά μα δεν με χαροποιεί τίποτα. Αναζητώ, ψάχνω, εκλιπαρώ. Γυρίζω το βλέμμα στον καθρέφτη. Κοιτώ το Εγώ μου. Πρέπει να αντέξω. Βλέπω ότι δεν άφησα το Εγώ μου να αγαπήσει, να δοθεί, να χαρεί, να πονέσει, να μάθει. Πως απαιτώ το αντίδωρο όταν δεν έχω δωρίσει;
Στη ζωή υπάρχει η χαρά υπάρχει και ο πόνος... Είναι απαραίτητος... Μας βοηθά να μαθαίνουμε, να κρίνουμε, να αξιολογούμε, να εστιάζουμε στο ουσιώδες και στο πολύτιμο...
Η ζωή είναι όμορφη και πάντα ενδιαφέρουσα, επειδή ποτέ δεν τελειώνει αν δεν την αφήσουμε εμείς να τελειώσει...
τραγουδάν τον ίδιο σκοπό
χορεύουν τον ίδιο χορό
όλοι μες στον ίδιο σωρό
όλοι τους στην ίδια σειρά
όλοι με την ίδια στολή
όλα με την ίδια φορά
όλα μια ευθεία γραμμή
όλοι από το ίδιο καρμπόν
όλοι τους για μια σεζόν
και μετά λοιπόν ;
όλοι τους γίνονται παρελθόν
πιθανόν
να είμαι ο τελευταίος των Μοικανών
σʼ αυτήν την κοινωνία ζωντανών νεκρών
που ως γνωστόν παίρνει άξια
η κάθε μ@λακία δίχως ουσία
πολλοί αστέρες
κι όμως δεν είδα ακόμα ούτε μια λάμψη
που να μπορεί το σκοτάδι να ταράξει
κάτι ν΄ αλλάξει
όλα φαίνονται ένταξει
όλα φαίνονται καθαρά
επιφανειακά
όμως βρωμάνε κατά βάθος
όλοι οι λάθος
όλοι οι δήθεν και οι κάπως
απλώθηκαν σε όλο το μήκος και το πλάτος
αυτής της χώρας και γίνανε κράτος
όλα τα ψώνια
έχουνε πιάσει τα πόστα
με αποστολή να κάνουν τα μυαλά μας κομπόστα
Όλοι οι λάθος
σβήνουν εσκεμμένα τα φώτα.
Γίνανε κράτος
Νομίζω ότι θα σκάσω σα βόμβα.
Όλοι οι λάθος
σβήνουν εσκεμμένα τα φώτα
μʼ αποστολή
να κάνουν τα μυαλά μας κομπόστα
Έχουν αποστολή
να κάνουν τα μυαλά μας κομπόστα.
Μας έχουν δέσει
λάθος άνθρωποι σε λάθος θέσεις
έχουν πέσει
χορεύουν τριγύρω
και εμείς στην μέση.
Ανίκανα όντα
και όσοι δεν έχουν προσόντα
τώρα από σπόντα πιάνονται και γίνονται μόδα.
Όλα τα ψώνια
μας έχουν στην σκακιέρα τους πιόνια
κρατάει χρόνια η βρώμα από την δικιά τους κολώνια
όλα τα χάλια κεφάλια
πήραν μεγάλα κανάλια
σου κάνουν χάδια τα βράδια
μυαλά που είναι άδεια από λάδια
Όλοι με βάτες
όλοι με τις ίδιες γραβάτες
όμοιες φάτσες
κάνουνε τις ίδιες γκριμάτσες
όλοι οι σπαστες
προβάλλονται σα ριζοσπάστες
κάνουνε κάστες
και βάζουν γύρω γύρω γλάστρες
Α! Βοήθεια!
Φέρονται ηλίθια
Είναι στʼ αλήθεια αρρώστια
σου καίνε τα μυαλά και τα εντόσθια
πουλάνε μόστρα
όσοι έχουν λόξα για δόξα
μʼ αποστολή να κάνουν τα μυαλά μας κομπόστα.
(για το ποστ)