σε μια κουταλιά νερό, δεν αμφιβάλω! Περίμενα η ζωή να μου στείλει ωκεανούς να κολυμπήσω κι ας χαθώ, και αυτή με περισσή χαιρεκακία με βάζει να χοροπηδάω από φλεγόμενο στεφάνι σε εναν κουβά από νερό, και με κλέινει, και με στενεύει... και όλοι χαίρονται, και όλοι χειροκροτάνε τον απίστευτο ακροβάτη, και μπράβο που τα καταφέρνεις και στέκεσαι και φυσικά... κουράγιο! Ω λατρεμένο μου κουράγιο!

 Να ταν ο κρόνος απέναντι τόσα χρόνια που μου στέρησε το τσιμέντο από τα τουβλάκια που στοίβαζα; Να ναι ο κρόνος που έχει βαλθεί από τη γεννέθλια θέση του να φυσάει σα τρελός μέχρι να μη μείνει τίποτα και κανένας; Να μαι εγώ που κρύφτηκα στο μικρό μου κύβο για μη βλέπω την αντανάκλασή μου πουθενά; Τώρα γκρέμισε κάθε ανάχωμα, και αισθάνομαι πιο μόνη από ποτέ... κι ας ήμουν πάντα μόνη! Παγωμένη, εκτεθιμένη, το μόνο που μου θυμίζει ότι ζω είναι αυτός ο πόνος στο στέρνο, λες κι η ψυχή μου θέλει να δραπετεύσει αλλά κι αυτή εγκλωβισμένη σε μια λάσπη γήινης έκφρασης... Της έχω πει πολλά βράδια, φύγε, τρέχα, σώσε ότι μπορείς, κι αυτή μου λέει το ίδιο που λέω και γω στο καθρέφτη μου,΄που να πάω;΄

Τι να την κάνεις την ανησυχία άμα δεν έχεις τίποτα στο σπίτι σου να τη κεράσεις, να τη γλυκάνεις; Και θέλω να τα παρατήσω... αλλά δε ξέρω από τι να παραιτηθώ... ούτε να παλεύω άλλο μπορώ, και να στέκομαι κουράστηκα!

Ούτε καν τι θέλω να πω δε ξέρω!