Ναι σε θέλω και ναι είμαι ερωτευμένη. Κι εσύ το ίδιο. Αλλά  όλα είναι κόντρα. Και παλεύουμε και αντιστεκόμαστε και χαμογελάμε και νιώθουμε μέχρι που πονάει το στομάχι και η καρδιά χτυπάει πιο γρήγορα. Και όλα είναι κόντρα.

Κι έρχονται στιγμές που λες δεν αντέχω άλλο, θα πάρω φόρα και θα σπάσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Και όλοι ανακατεύονται. Άλλοι από ενδιαφέρον και άλλοι από περιέργεια. Κι εσύ πρέπει να φύγεις κι εγώ θέλω να κλειστώ μέσα στο σπίτι και να μη βλέπω κανένα. Ησυχία επιτέλους. 

Σκέφτομαι ότι ίσως είναι καλό που φεύγεις. Θα ηρεμήσω. Και μετά βάζω τα κλάμματα γιατί δε θέλω να φύγεις και κυρίως γιατί δε θέλω να με ανακουφίζει το ότι θα είμαστε μακρυά. 

Και λες ότι μου ζητάς πάντα παραπάνω και φοβάσαι ότι με πιέζεις. Δε μου ζητάς το κάτι παραπάνω, μου ζητάς το αυτονόητο. Και με πληγώνει τόσο να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να στο δώσω. Θέλω, αλλά αυτή η γαμημένη πραγματικότητα μου έχει βάλει το μαχαίρι στο λαιμό και δεν μπορώ να κουνηθώ. Και δεν ξέρω τι να κάνω. Μου αρπάζει κάθε φορά την ελπίδα που μου δίνεις και τη δύναμη και το χαμόγελο.  

Και ζητάω ρε γαμώτο κάτι να μου ξεκολλήσει τα πόδια.. Αλλά ξέρω ξέρω.. Τίποτα δε θα μου ξεκολλήσει τα πόδια. Μόνη μου πρέπει να το κάνω. 

Έχω τα κότσια;; 

Δε θέλω να απαντήσω.  Όχι ακόμα.