Κάθε φορά που οι επιθυμίες και τα ονειρα φωνάζουν κάνουμε οτι δεν ακούμε, οτι δεν ειναι δικά μας, ειναι καποιου αλλου. Και παρακαλάμε το σύμπαν ή το θεό ή δεν ξερω κι εγω ποιον αλλον να μας απαλλάξει και να μας γλυτώσει. Να μας κρύψει για να μη μας βρουν οι επιθυμίες μας και σαρώσουν τον ασφαλή μικρόκοσμο μας, γιατι θα σπάσουν τη γυαλα που φτιάξαμε και που αφεθηκαμε να μας φτιαξουν, θα την κανουν χιλια κομματια.

Καθε φορα που τολμαει εκεινος ο Εαυτος που ειμαστε, -κι οχι εκεινος που θα θέλαμε να ειμαστε, ουτε κι ο αλλος που πρέπει να ειμαστε- αλλα εκεινος που ξερει, που μας συντροφεύει κρυφά απο τοτε που υπάρχουμε και περιμένει μια στιγμη που θα ξεχαστουμε για μας ψιθυρισει στο αυτι μια καλημέρα, εμεις νομιζουμε οτι ακουμε φωνες και δυναμωνουμε τη μουσικη, βγαινουμε στο δρομο, μιλαμε με αλλους για να μην Τον ακουμε. Εκεινος ομως θα βρει τον τροπο να ακουστει.

Καθε φορα που ερχεται η αλλαγη  χωρις να μας ρωτησει, γατζωμενοι στον ιδιο μικροκοσμο την κλωτσαμε και της φωναζουμε να φύγει. Δε τη θέλουμε, χωρις να την εχουμε δοκιμασει. Δε την ακουμε, φτιαχνουμε δωματια με καλη μονωση. Παρακαλάμε να μεινουν ολα ιδια, ακινητα. Σε ενα σύμπαν που εξ'ορισμου βρισκεται σε κινηση.Κι αν ειναι "κακη" η αλλαγη που ερχεται, τοτε αντιστεκομαστε ακομα πιο πολυ, χωρις να κοιτάξουμε πισω της μηπως την ακολουθει και κατι ομορφο. Χωρις να σκεφτουμε οτι ισως εμεις την προ(σ)καλέσαμε.

Η αλλαγή θα 'ρθει. Κι αν δεν ανοιξεις θα εισβαλει, θα σπασει την πορτα. Αν λειπεις ειναι χειροτερα. Φροντισε να εισαι εκει, δε θελεις να αλλαζεις πορτες. Δωστης και τα κλειδια και πες της που εχει καφε. Μπορει να κανει και καμμιά δουλεια στο σπιτι. Ειναι το ξεβολεμα που θα σου δειξει κατι που δεν εχεις ξαναδει, δε νοιαζεται δε ρωταει αν θελεις, θα το δεις. Ειναι ο Εαυτος που δε δεχτηκες να σου πει μια καλημερα και Τον αναγκασες να τη φωναξει.

Ειναι το φως που δημιουργειται απο βιαιες εκρηξεις στον Ηλιο και διασχιζει το γαλαξια για να ζεστανει τελικα το προσωπό σου.