ευχαριστώ όλους σας για τα μηνύματα, τις συμβουλές, τις αλήθειες σας, τις ευχές σας που δώθηκαν ως απάντηση στο χθεσινό μου post. Πιθανών εαν δεν είχα κλείσει φουρκισμένη τον Η/Υ μου, και σας διάβαζα όλη νύχτα, η νύχτα μου θα είχε περάσει με λιγότερα κλάματα κι απελπισία. Όλοι σας, (ακόμα κι εκείνοι που με μάλωσαν) με κάνατε να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου. Πρώτη φορά ένιωσα πως είναι να έχεις φίλους που ακούν πραγματικά αυτό που τους λες. Η μεγαλύτερη έκπληξη για μένα ήταν πως όλοι εσείς καταλάβατε τόσα πολλά, μέσα σε λίγες σειρές γραπτού λόγου. Σίγουρα έδωσα και μερικές λάθος εντυπώσεις για την ζωή μου. Εργάζομαι πάνω από δώδεκα ώρες την ημέρα και η ευκατάστατη καθημερινότητά μου είναι προιόν πολλών ετών δουλειάς. Η καριέρα όμως δεν είναι συνώνυμο της εργασίας. Όπως φυσικά και η ευτυχία δεν είναι συνώνυμο της επιτυχίας. Επιπλέον αυτό που με αναστατώνει περισσότερο, είναι πως είναι δυνατόν όλος αυτός ο δυναμισμός, η σκληρότητα και η αποφασιστικότητα, που επιδυκνείω στους υπόλοιπους τομείς στη ζωή μου, να εξαφανίζονται εντελώς, όταν Εκείνος (ο γοητευτικός Λέοντας) πει ή κάνει κάτι που θα με πληγώσει. Δώδεκα χρόνια μετά αντιδρώ ακόμα σαν ερωτευμένο κοριτσάκι ενώ εκείνος τόσο αγέρωχος και αλαζόνας τινάζει την χαίτη του, και με ψηλά την ουρά βαδίζει μεγαλοπρεπώς προς το άπειρο χωρίς να δείχνει να νοιάζεται αν εγώ είμαι πλάι του ή όχι. Αυτό είναι το πρόβλημα (για όσους ενδιαφέρθηκαν να μου συμπαρασταθούν), εαν θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε μαζί στον αέρα, η εγώ θα προτιμήσω τα στέρεα βήματα στη γη. Θα χρειαστώ όλη την τύχη και τις ευχές σας που μου στείλατε και σας ευχαριστώ ξανά όλους σας.